Tussen de rijstvelden

Het hotel van gisteren was fantastisch! Ruime kamers met een groot terras en een zwembad. Helaas hebben we de zwembroeken vergeten. Naakt zwemmen zou voor ons geen probleem zijn maar gezien de hoge gemiddelde leeftijd van de dames op de ligbedden leek het ons beter om niet te doen.

In het plaatsje was niet veel te doen. Na wat zoeken vonden we een strandtentje met zeezicht en zwoele achtergrondmuziek.

Gegeten hebben we in het pizza restaurant, behorend bij een ander, enigszins traditioneel ingericht hotel. Onze bestellingen bleven lang weg omdat er tussendoor ook nog behoorlijk afgehaald werd.

Bij terugkomst in ons hotel werden we verrast. De plaatselijke stijldans club was volop aan het dansen. Net toen we de muurbloempjes ten dans wilden vragen, werd de muziek afgezet. Na stevig overleg tussen Tonny en de DJ schalde ‘Brabant’ van Guus Meeuwis door de zaal. Dit nummer bracht een hoop emotie bij ons los.

Vanochtend kon er pas vanaf 8 uur ontbeten worden. We waren op tijd maar de dame van het ontbijt was duidelijk: 8 uur is 8 uur! En precies op dat tijdstip kwamen de oudjes uit alle hoeken van het gebouw. Het was dringen geblazen!

Na een stevig ontbijt en het inpakken van de lunchpakketten - de ontbijtdame had ons in de gaten maar greep niet in - vervolgden we onze tocht. De zon scheen, het was windstil en benauwd.

Met de Col de Balaguer kregen we het meteen voor onze kiezen. Het was verder rustig op de N340. In l’Amletlla de Mar dronken we koffie om daarna weer verder te fietsen.

We reden op een prachtig en zeer rustige kustweg maar moesten wel veel klimmen. En dan is er een splitsing: gaan we naar rechts met weer een klim of gaan we naar links een tunnel in? We kozen voor het laatste en plotseling sta je dan met je fiets aan het strand. Wat nu?

Er was wel een padje naar boven maar dat was ZEER stijl! Normaal gezien ben ik niet zo blij als ik ze zie maar toen er vanaf dat pad een politie auto onze kant op kwam rijden gaf me dat toch een fijn gevoel. De perfect Engels sprekende agent gaf aan dat het pad te volgen was en na een korte klim (lopend en duwend) konden we onze tocht via de N340 vervolgen richting l’Ampollo.

Bij Camarles weer de weg af om bij een plaatselijk café iets te drinken en onze lunch te nuttigen. We genoten van een paar locals die luidruchtig de wereldproblemen op aan het lossen waren. 41 km op de teller.

Na de middag was het warm maar dankzij de flinke wind die op kwam zetten minder benauwd. Helaas steeds op kop [e-1f605]!

Onze reisleider was weer in topvorm! Hij had goed bekeken hoe we het snelst naar ons einddoel van vandaag konden komen. In the middle of nowhere reden we op onverharde zand- en kiezelpaden, tussen rijstvelden en ruïnes en het bleef maar duren, met steeds die wind op kop.

En dan is er toch weer een verharde weg die ons naar La Rápita aan de kust brengt. Met 65 km op de teller tijd voor een drankje.

Het laatste stuk - nog steeds die nare wind - reden via een heuvelige N340 naar Vinarós waar we rond 16 uur aankwamen bij ons hotel Nou Casablanca. 90 km gereden vandaag.